HALLO Iedereen, graag zou ik mijn levensverhaal met jullie willen delen. Mijn vader heeft als beroep predikant en mijn moeder is huisvrouw. Het begon allemaal in Evergem (bij Gent) waar mijn moeder en vader mij maakte.
Alles ging goed totdat ik op 7 maanden heel ongeduldig op de wereld wou komen, Die dag was op 7 september 1972! Toen begon de nachtmerrie voor mijn ouders en mijzelf! Omdat ik te vroeg was geboren en maar 1kilo 250 woog en maar een lengte van 37cm had moest ik in de couveuse. Na 10 dagen is het daar misgelopen doordat ik een paar minuten blauw was.
De poetsvrouw is daarop uitgekomen en die heeft alarm geslagen. Mijn ouders waren zeer van streek en kregen eigenlijk geen enkel informatie van de dokters. De eerste acht weken lag ik in de couveuse en daarna vier weken in een verwarmd bedje.
Op Sinterklaasdag 1972 mocht mijn moeder mij voor de eerste keer in haar armen nemen en de dag daarna mocht ik mee naar huis gaan, maar dat werd eigenlijk een echte ramp voor mijn ouders; want toen ik thuis kwam huilde ik 8 maanden lang dag en nacht van de honger. Omdat mijn zuigreflex niet ontwikkeld was kon ik niet zuigen en leed eigenlijk constant honger.
Ook hebben ze in die periode mijn schedeltje opengedaan om te kijken wat er zou kunnen misgelopen zijn; maar dat was eigenlijk niet nodig geweest. Daardoor heb ik nu wel een stom litteken op mijn voorhoofd!
Mijn moeder ging van het ene ziekenhuis naar het andere en van de ene dokter naar de andere; maar niemand zei iets van 'zuurstofgebrek' na de geboorte. Toen ik ondertussen acht maanden oud was hebben ze me in het UZ in Gent gebracht. Vijf maanden lang niet geslapen wegens mijn wenen kunt U zich voorstellen hoe hopeloos mijn ouders werden. De volgende dag zullen voor hen onvergetelijk blijven. Ik was met handen en voeten vastgebonden , men had mijn mooie zwarte krullen helemaal afgeschoren en hadden zonder hun medeweten een punctie uitgevoerd. Mijn moeder werd dan op een heel nuchtere manier medegedeeld dat ik s'anderendaags zou geopereerd worden aan het hoofd t.t.z. de linkerschedel openmaken. En er zou nog een tweede operatie de week erop volgen. Maar doordat ik voortdurend koorts had hebben ze die operatie een week moeten uitstellen. Ik werd uiteindelijk dan een paar dagen gewoon naar huis gestuurd met de parafine nog op mijn hoofd en er werd gewoon gezegd dat ik als een kasplantje door het leven zou gaan. Wat een nachtmerrie!!!Uiteindelijk kwam er na 3 jaar een buurvrouw aanbellen om te zeggen dat het beter zou zijn dat ik kine zou volgen. Ik was nog klein en men kon niet direct zien dat mijn mototiek niet in orde was.Voor mijn ouders was het heel nieuw omdat ze nog nooit van het woord "kine" hadden gehoord. Toen we ondertussen naar Limburg waren verhuisd leerden mama en papa een hele goede kinesist kennen die mij een aantal jaren goed behandeld heeft. Zijn naam is T. B. ; bedankt voor al die jaren dat je mij kine gaf.
Hij stelde mijn ouders voor om mij naar een aangepaste school te laten gaan omdat hij merkte dat ik heel intelligent reageerde en onder invloed van hem belandde ik in Diepenbeek "st. Gerardusinstituut.
Dit is het eerste deel van mijn levensverhaal. Mijn voorschoolse tijd. Deel twee volgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten